Historia Kościoła w Gołanicach

Parafia w Gołanicach została erygowana już w XIII w. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1419 roku (pleban Piotr). Od końca XVI w. do 1628 r. kościół był w rękach innowierców.
Poprzednia świątynia wzniesiona ok. połowy XVII w. przez Leszczyńskich położona była przy obecnej plebanii. Obecny kościół – niekonsekrowany – wzniesiony został z fundacji Stanisława Kotwicz Krzyckiego, chorążego wschowskiego, właściciela wsi. Budowę zakończono w 1782 r. Kościół zbudowany w centrum wsi, przy rozwidleniu dróg, orientowany, otoczony murem z bramą. Od kilkudziesięciu lat wszystkie pochówki odbywają się na cmentarzu na skraju parafii a ten wokół świątyni został tam przeniesiony.
W czasie II Wojny Światowej świątynia użytkowana była przez katolików narodowości niemieckiej

Kościół barokowy, murowany z cegły i kamienia polnego. Jednonawowy z wydzielonym prezbiterium; dwie empory. Charakteryzuje się wyjątkową szerokością (blisko 12 m) nawy głównej; pierwotnie posiadał dwukondygnacyjną wieżę – rozebraną z obawy przed jej zawaleniem 1984/85 – po której została jedynie kruchta. Zmiany warunków gruntowo-wodnych spowodowały nadmierną wilgoć i degradację murów kościoła. Na początku 2017 roku konstrukcja dachu została podparta stemplowaniem zabezpieczającym przed zawaleniem i dalszym rozrywaniem murów kościoła.